Blog: Delen is het nieuwe vermenigvuldigen

In de blog van Rudie Riemens (octrooi gemachtigde) van 1 september jl. wordt geciteerd uit het ABN AMRO rapport dat de markt voor agrarische oogstrobots de komende tien jaar zal verdrievoudigen van 715 miljoen naar 2,5 miljard euro. Voor de tuinbouw is het plukken van tomaten en andere vruchtgroentes al jaren een arbeidspost die er niet om liegt en begrijpelijk dat er, lees het rapport van de ABN Amro, 26 oogst robot initiatieven worden vermeld. Dat hier slechts 7 Nederlandse initiatieven bij staan geeft aan dat dit een mondiaal vraagstuk is waar we als kennis- en tuinbouw innovatieland niet het monopolie hebben. Toevallig ben ik bekend met een aantal van deze mooie Nederlandse initiatieven en heb oprecht waardering voor hun pioniersgeest.

Dat dergelijke innovaties met vallen en opstaan gepaard gaan, spreekt voor zich maar wat te denken van de investeringen die nodig zijn om tot een goede technisch goed werkende "surrogaat oogst medewerker" te komen. De financiële draagkracht van een toeleverancier is vaak tempo bepalend.

"Tot het succes is het nog een gek idee"
Om disruptieve innovatie te stimuleren en te realiseren is het belangrijk ruimte te creëren voor vrijdenkers en gekke ideeën. Wie laat dit nog toe in zijn organisatie? We willen toch immers een gevalideerde businesscase? Krijg je het niet rond gerekend dan is er altijd nog funding vanuit overheidsinstanties of investeerders die dit financiële risico enigszins dragelijk kunnen maken. Wie deze bronnen succesvol weten aan te boren, zijn blijkbaar de eerste winnaars van de toekomst. Niet zelden bereiken mij berichten van buitenlandse startups die in mijn beleving extreme bedragen krijgen toebedeeld, louter en alleen op een goed vormgegeven visie en een goed verhaal. Omdat we geregeld samenwerken met dergelijke partijen kan ik bevestigen dat dit geen broodje aap verhalen zijn. Met gepaste jalousie denk ik wel eens "wat zouden wij met een dergelijke financiële injectie aan innovaties kunnen realiseren?"
 
Doen we het nu of laten we het doen?
Dat robotisering de menselijke arbeid gaat helpen te verlichten of zelfs vervangen hoef ik denk ik niet uit te leggen. In onze tuinbouw behoeftes zie ik de oogst en de hiermee samenhangende arbeid als een molensteen om de nek van de teler hangen. Stel dat wat ik terug hoor "Over tien jaar is er geen tomatenplukker meer te vinden" waar is. Dan wordt het tijd dat we onze positie in dit innovatieproces ter discussie moeten stellen.

De voorgestelde groei naar 2,5 miljard euro is als lonkend perspectief voor toeleveranciers van dergelijke technologie natuurlijk een mooie aanleiding om nummer 8 of 9 op de lijst van NL initiatiefnemers te worden. Mijn visie en droom is dat we de aanwezige kennis en ervaringen gaan bundelen om tot een NL oplossing te komen voor dit mondiale probleem. Natuurlijk realiseer ik mij dat iedere toeleverancier de kip met de gouden eieren wil uitvinden. Dit is precies het dilemma waar we al jaren mee worstellen. Fragmentatie en angst gedreven motieven zit onze innovatie als tuinbouw NL in de weg. Patenten zijn in het leven geroepen om kennis en innovaties te beschermen. Maar gezien de fragmentatie, kansen en de behoefte is het naar mijn bescheiden mening van belang het grotere plaatje te overwegen.

Kennis en ervaring is op geen ander continent meer aanwezig dan in Nederland. Hoe komt het dan dat we op 50 km2  met meerdere initiatieven strijden om een deel wat vele malen de jaaromzet van een grote multinational te boven gaat?  

Mijn overtuiging is dat we met dit lonkend perspectief disruptieve oplossingen voor deze mondiale behoeftes kunnen organiseren.

Stel dat de taart echt 2,5 miljard euro groot is, ben je dan bereid om te delen? Dan is het delen toch het nieuwe vermenigvuldigen.

 

 

Bron: Sjaak Bakker