Blog: Een harde leerles

Vorige week is onze kat doodgereden. Op de 59e verjaardag van mijn vader. Zit je dan gezellig op de koffie, hieperdepiep, om vervolgens je huisdier (waar je ondertussen flink aan gehecht bent geraakt) onder de grond te stoppen. Zomaar was ineens onze lieve, ietwat ondeugende Teddy van ons afgenomen. De bestuurder was doorgereden en liet ons achter met verslagenheid. Had diegene enig idee wat hij/zij had gedaan? Kon de bestuurder niet wat beter kijken? Of rustiger rijden?

Bovenstaande vragen konden mijn hoofd een aantal dagen niet verlaten. Het voelde zo oneerlijk dat onze Teddy was aangereden. Hadden we maar een tweede kans gekregen door haar beter binnen te houden of de tuin verder af te schermen; ze was op slag dood. Achteraf misschien beter voor het diertje, maar voor ons een klap om te verwerken. Het was een situatie met alleen maar verliezers. En de grootste verliezer, onze Teddy, was nog het minst schuldig. Zij kon er immers niks aan doen.

Terugblikkend was Teddy natuurlijk niet de enige onschuldige in een wrede wereld. Met stip bovenaan de situatie in Oekraďne, waar mensen vrezen voor hun leven en moeten vechten voor een identiteit. Wat vreselijk oneerlijk dat onschuldige mensen de dupe zijn van Poetin's middeleeuwse landjepik. Schaamteloos gaat hij verder in zijn eigen waanzin waarin hij iedereen, inclusief zijn eigen volk, de verdoemenis in zuigt.

Mijn vriend is chrysantenkweker met Rusland als zijn belangrijkste afzetmarkt. De oorlog zorgt voor lage verkoopprijzen en sterk oplopende gasprijzen. De sancties die vanuit Europa worden opgelegd, hebben grote gevolgen voor zijn bedrijfsvoering. Een hele spannende tijd met een dubbel gevoel; enerzijds wil je er alles aan doen om Rusland te dwarsbomen, anderzijds ben je zo afhankelijk van ze. Ook op mijn eigen werk bij JEM-id merken we paniek bij klanten, die werkzaam zijn in de sierteelt en AGF sector. De NAVO trekt (met recht!) aan de touwtjes maar de tuinders bungelen er als een marionet onder. Je staat rationeel achter de beslissing van de NAVO maar zakelijk gezien liggen er een hoop uitdagingen op je te wachten. Ik heb respect voor deze ondernemers die, ondanks de tegenslagen de afgelopen 2 jaar, nog steeds hoop houden.

Achteraf bekroop me dus een gevoel van schuld; mijn verdriet stond zo ver van deze realiteit. De wereld staat in brand, de economie zakt als een kaartenhuis in elkaar en ik maak me druk om een kat. Men zegt niet voor niks: "Je eigen problemen vind je het ergst". Dat is ook logisch; je eigen problemen raken je het hardst. Daarom heb ik een kleine reminder voor mezelf (en misschien ook wel voor jou); wees boos, verdrietig of gefrustreerd als je dat zo voelt, maar wees daarbij ook ontzettend dankbaar voor hetgeen je wel hebt. Zoals vrijheid in de breedste zin van het woord, een dak boven je hoofd en familie om de hoek. Een ander heeft dat, wat voor jou zo vanzelfsprekend is, misschien wel als allergrootste wens.

Bron: Jill van der Knaap