Blog: Hardop nadenken, mag dat nog?

In deze coronatijd en ook nog herstellende van een knieoperatie zat ik thuis, had heel veel tijd om te lezen, na te denken en te fantaseren. Kijkend naar onze sector zie ik toch een omgeving waar mensen zich uit de naad werken en heel Europa en omgeving van voedsel en bloemen voorzien. Wij schouwen dit alles de halve wereld rond, vliegen bloemen en planten in vanuit Afrika om ze vervolgens weer te exporteren. Hoe zich dit systeem ontwikkeld heeft is even niet belangrijk, maar je kunt daar toch echt wel vraagtekens bij zetten. Oorzaak en gevolg? Maar het heeft toch iets onwerkelijks om onze groenten die vaak voor meer dan 90% uit water bestaan dwars door Europa heen en weer te sjouwen.

Als ik dan naar Afrika kijk, kunnen wij wat de voedselproductie betreft nog heel wat betekenen.  En dat is ook zeer noodzakelijk. Waarom? De bevolking in Afrika is zeer jong, ruim 30 % is nu onder de 24 jaar. Corona treft deze jonge mensen niet zo zeer, maar de economische gevolgen zijn enorm. Zwakke economieën, veel dagloners, geen sociale voorzieningen, gesloten grenzen, geen werk, geen inkomen, geen deviezen, dus enorme armoede. Daarnaast nog sprinkhaanplagen, een onbetrouwbaar klimaat en onderlinge ruzies over grond en water. Er zijn nu al ruim 250 miljoen ondervoede mensen in Afrika. Het aantal beschikbare mobieltjes nadert het niveau van de westerse wereld. Ze weten dus precies hoe het er hier uitziet. Nu, dan ben je wel bereid om in een gammel bootje te stappen. Europa heeft niets aan straatarme, hongerige buren aan de andere kant van de Middellandse Zee. Met het huidige systeem kunnen wij dit vraagstuk ook niet oplossen.

Wat kunnen we wel?

Waarom zou een soort Tuinbouw-Marshallplan voor Afrika niet mogelijk zijn.  De basisgedachte was toen, Europa helpen door een afzetmarkt voor de USA te creëren. Het mes sneed aan 2 kanten. Wat als wij onze (oude, minder actuele) kennis delen met deze landen. En helpen bij het opbouwen van een kennisinfrastructuur en niet alleen kassen te bouwen. Ook hulp bij het ontwikkelen van een bruikbare keten-infrastructuur.

Telen op afstand, educatie op afstand, pest management op afstand, coaching en advisering op afstand. Corona heeft bij ons aangetoond dat het kan. Uiteraard zal ook kennis op locatie nodig zijn. Nu zijn tuinders redelijk honkvast, uitzonderingen daargelaten. Maar wij zijn oh zo trots op onze baggeraars die over de hele wereld werken. Waarom zou dat niet met jonge, ervaren tuinders kunnen?  Vele toeleveranciers moeten dan ook wat meer internationaler gaan werken.

Ja, ik werk ook voor PUM, veelal oudere tuinders die vreselijk goed werk doen. Maar als we wat minder produceren in Nederland, ontstaan elders vanzelf meer mogelijkheden. Het zou politiek ook wat rust geven in ons kikkerlandje!

Bron: Hans Ligtenberg