Blog: Toekomst

Praten over de toekomst lijkt eenvoudig, je kunt immers alle kanten op rederen en het bewijs of een visie of de uitvoering daarvan al dan niet correct is geweest zal pas veel later blijken. Lastiger wordt het als er echt sprake is van een afbreukrisico en je met een groep van mensen met verschillende belangen om tafel gaat zitten om een groeiend knelpunt op te lossen voordat de situatie onwerkbaar wordt. De een heeft wat te winnen, de ander wat te verliezen terwijl allen ervan overtuigd zijn dat het anders moet. Maar hoe dan? Zijn we in staat om in dezelfde glazen bol te kijken om een gezamenlijke toekomst vorm te geven?

De huidige discussie over de toekomst van gewasbescherming in de agrarische sector is hier een goed voorbeeld van. Momenteel wordt de laatste hand gelegd aan het formuleren van het Uitvoeringsprogramma Gewasbescherming 2030. Dit programma heeft als doel om richting te geven aan een traject wat per 2030 moet resulteren in een praktijk van gewasbescherming die beantwoordt aan de volgende doelstellingen:

1.     Plant- en teeltsystemen zijn weerbaar;
2.     Land- en tuinbouw en natuur zijn met elkaar verbonden;
3.     Nagenoeg zonder emissies naar het milieu en nagenoeg zonder residuen op producten.

Dit rapport zal tegen het einde van de zomer aan de kamer aangeboden gaan worden en is geschreven met inbreng van organisaties als LTO, Plantum, Artemis, Natuur en Milieu, de Unie van waterschappen en nog aantal andere stakeholders. Al deze partijen delen de overtuiging dat het anders moet en zijn ook nog eens redelijk eensgezind in de weg daar naar toe. The devil is in the details en zonder wrijving geen glans, dus met dit rapport zijn we er nog niet, maar al polderend is er heel wat bereikt.

Een belangrijk punt is wel dat één belangrijke speler níet aan tafel heeft gezeten en dat is de afzetketen. Oftewel; de retail die bereid moet zijn om aan de consument te vragen een hogere prijs te betalen om, bijvoorbeeld, een doosje aardbeien te leveren  wat beantwoordt aan de duurzame productiewijze die deze als burger noodzakelijk vindt. Wat dreigt is dezelfde spagaat als destijds na de introductie van het befaamde MBT-logo. Voor je het weet beschouwt de burger dit als een minimumvoorwaarde maar wil deze er als consument niet meer voor betalen. Nu was dit de jaren 90 en zijn we inmiddels wel 30 jaar verder maar toch; het kan duurzamer, maar dan moet dit economisch wel mogelijk zijn.

Ondanks deze grote olifant in de kamer lijken partijen bereid om zich aan de gekozen richting te commiteren In de wetenschap dat de huidige praktijk simpelweg eindig is omdat chemische middelen steeds meer afgebouwd zullen worden. Ook al zal een en ander nog wel formeel vastgesteld moeten worden kan ik wel zeggen dat ik nu al groot respect voor de bereidheid om mee te werken aan een toekomst die echt een paradigma verschuiving zal opleveren. Laat tegen die tijd de consument dit belonen met een eerlijke prijs voor een product van een trotse sector!

Bron: Bart Sosef