Henk Strating: Overheid en glastuinbouw

Vorige week luisterde ik weer als relatieve buitenstaander naar de Dag van de Tuinbouw op Paprika Radio. Net als beide voorgaande jaren raakte ik opnieuw onder de indruk van de manier waarop de tuinbouw omgaat met crises. Eerst de coronacrisis, nu de energiecrisis. Wat de vele gesprekken die ik hoorde kenmerkte was: de realiteit onder ogen zien, de rug rechten en de mouwen opstropen. In plaats van zelfmedelijden of verwijten aan anderen - wat je in tijden van crisis zo vaak hoort - zoekt de tuinbouw creatief en innovatief naar oplossingen.

De keerzijde daarvan is dat de tuinbouw bij de overheid niet bovenaan de lijst staat van sectoren die hulp nodig hebben. Is dat dan niet begrijpelijk? Waarom zou de overheid een sector helpen die keer op keer zelf een crisis te boven weet te komen? Toch ben ik het daar niet mee eens. Die denkwijze past bij de verzorgingsstaat waarin de overheid alles en iedereen die zichzelf niet kan redden te hulp schiet. Die verzorgingsstaat hebben we - terecht - achter ons gelaten. De overheid hoeft niet voor alles en iedereen te zorgen. Maar de overheid zou er binnen haar mogelijkheden wel voor moeten zorgen dat burgers, bedrijven en sectoren voor zichzelf kunnen zorgen! Met randvoorwaarden die dat mogelijk maken.

Dat wordt ook vanuit de tuinbouw gevraagd. De overheid zou er goed aan doen die vraag positief te beantwoorden en zo de tuinbouw - als voorbeeld voor andere sectoren - in staat te stellen ook deze energiecrisis weer te boven te komen.

Bron: Henk Strating