Vincent Jansen: Dit was het nieuws niet

‘Dit was het nieuws niet’. Zo luidt de titel van een boek, uitgebracht door De Correspondent. Het boek (overigens een aanrader) vertelt over onderwerpen die het nieuws niet hebben gehaald, simpelweg omdat ze niet als ‘nieuws’ beschouwd werden. Ik refereer even aan het voorwoord van Rob Wijnberg, oprichter van De Correspondent. Hij stelt namelijk dat ‘echt nieuws’ minstens zo misleidend is als nep-nieuws. En ook manipulatief. Het is namelijk heel makkelijk om de mens te laten geloven dat we in een slechte wereld leven als je alleen maar vertelt over wat er allemaal misgaat. Wijnberg zegt daarover: ‘Dagelijks gaan 10 miljoen mensen probleemloos naar hun werk. Maar pas als er een auto van de weg raakt of een trein ontspoort, dan is het nieuws.’

Over bovenstaande ben ik ’s kritisch gaan nadenken en kan niet anders constateren dat dit een waarheid als een koe is. Neem nu het boek van Hassnae Bouazza: Arbeidsmigranten in Nederland. 132 pagina’s met, ik citeer: ‘Een schokkende inkijk in de misstanden op de onzichtbare werkvloer van Nederland anno nu.’ Natuurlijk zijn dit persoonlijke verhalen/getuigenissen die allemaal waargebeurd zijn, maar zijn ze representatief voor de héle uitzendbranche? Is het een waarheidsgetrouw beeld van de algemene situatie? Wijnberg zegt dat in de journalistiek het volgende motto geldt: ‘If it bleeds, it leads’, oftewel als het bloedt, komt het op de voorpagina. Zegt genoeg, denk ik…

Het beeld over arbeidsmigranten én de uitzendbureaus die ze werven (ronselen, zoals men het noemt) én de bedrijven die ze inlenen, is over het algemeen dan ook niet rooskleurig. De heersende opvatting luidt: bedrijven die arbeidsmigranten hebben werken, hebben dat omdat ze zo min mogelijk kosten willen maken. Ze buiten de medewerkers bovendien uit. Hun motto: voor jou 10 anderen. De uitzendbureaus die ze werven en uitzenden, zijn ordinaire zakkenvullers. En de arbeidsmigrant zelf? Die moet het ook ontgelden, want die zuipen zich een slag in de rondte en veroorzaken overlast.

En praten mensen dan uit ervaring als ze dit roepen? 90% niet, die lezen dat namelijk simpelweg in de krant of horen het in het nieuws…

Goed nieuws is geen nieuws, daar komt het eigenlijk op neer. Toch voel ik me regelmatig geroepen om te vertellen dat wij het bij NL Jobs gewoon goed doen. Dat wij daarin bovendien niet de enige zijn, en dat er talloze andere uitzendbureaus zijn die van goede wil zijn en alles correct en volgens de wet doen. Die begaan zijn met de medewerkers en zich daar ook voor inspannen.

Zo bestaat ons kader inmiddels grotendeels uit medewerkers die ooit als uitzendkracht zijn begonnen. Ze zijn doorgegroeid naar hogere functies, simpelweg omdat ze door ons werden gezien en gewaardeerd op hun kwaliteiten en competenties. Ook bij onze inleners zien we steeds meer medewerkers die zich hebben opgewerkt tot assistent, manager of meewerkend voorman, en die er vast in dienst zijn gekomen. Vraag deze mensen hoe ze ooit behandeld zijn in Nederland, en ze zullen vol lof uitweiden over hun ervaring. Het is maar vanuit welk perspectief je het benadert.

Maar… ik besef me dat goed nieuws ook maar saai is… En ook plaatsen mensen vast hun vraagtekens bij dit goede nieuws. Dat zit namelijk in ons: we zijn eerder geneigd om het negatieve te geloven dan het positieve. Een uitzendbureau die roept dat ze alles goed doen, zullen wel wat lijken in de kast hebben… Bij deze doe ik dan ook een oproep: ga ’s bij jezelf te rade in welke categorie jij valt. Ben je sensatiebelust? Of sta je ook open voor het tegengeluid? Ik zie je reactie graag onder deze blog.

Bron: Vincent Jansen