Vincent Jansen: Gregario

Ze zijn er weer hoor: wespen, muggen en wielrenners. De plaag van de zomer. Vooral wielrenners wekken irritatie op. Links en rechts flitsen die gekken je voorbij in veel te krap zittende pakjes, schreeuwend dat je opzij moet. Echter één verkeerde beweging en je veroorzaakt een mega valpartij, dus besluit je maar om te ‘bevriezen’ tot het geweld voorbij is…

Toch heeft het wel wat, zo’n gestroomlijnde groep wielrenners. Ik mag dan ook graag kijken naar de Tour de France. En dan vooral naar de waterdragers, de ‘knechten’, in mijn ogen de ware helden. Stel je voor dat je met 37 graden een berg op fietst samen met het peloton. Vervolgens aan jou de taak om je terug te laten zakken naar de bevoorradingsauto om je daar als een pakezel vol te laten laden met waterflessen. (Ter illustratie: deze wegen ongeveer een kilo.) Je draagt dan ook als enige van het team een shirt dat 3 maten te klein is, want daar passen de flessen mooi tussen.

Vervolgens begint het ware gevecht, want de waterdrager moet beginnen aan een inhaalslag. Hij kan daarbij niet gaan staan om extra snelheid te maken, want anders verliest hij zijn kostbare lading. De kracht komt dus volledig uit zijn bovenbenen. Als hij het peloton nadert en roept, maken de renners ruimte zodat de waterdrager erdoor kan. Soms moet hij helemaal naar de Kopman fietsen die ergens vooraan zijn gevecht uit vecht, om vervolgens weer terug te zakken. En dat dan een paar keer. Zeg nou zelf? Dat zijn toch de échte kerels?

Fausto Coppi, ooit een legendarische wielrenner uit Italië, gaf de waterdrager dan ook een nieuwe naam: Gregario. Vrij vertaald betekent dit ‘dwangarbeider’, wat misschien niet zo vriendelijk klinkt. Maar Fausto doelde op de Romeinse Gregario. In het Romeinse legioen was een Gregario namelijk iemand met hoog aanzien. Hij was een waterdrager, en water was tijdens veldtochten essentieel en onmisbaar. Behalve water dragen wist hij met zijn kennis ook waterbronnen te vinden en deze aan te boren. De Gregario wist zich dan ook het meest beschermd, zelfs nog meer dan de Centurio. Hij werd altijd omringt door een groep soldaten die de opdracht hadden de waterdrager koste wat kost te beschermen. Een leger zonder Gregario was dan ook ten dode opgeschreven.

De waterdrager kreeg dus dankzij Fausto Coppi een eervolle naam: Gregario. Zeg nou zelf, dat klinkt toch veel beter dan ‘knecht’?

In de Tour is de rol van een Gregario ondergeschikt aan die van het team. Het is dan ook beslist niet zijn taak om te winnen. Feitelijk verricht hij loodzwaar werk om anderen te laten ‘shinen’. Hij doet dat onopvallend en zonder morren. Aan het eind van de rit is dan ook niet hij degene die alle lof ontvangt, maar de kopman. De Gregario viert zijn feestje wel alleen, wetende dat hij deel uitmaakte van de teamprestatie en de winst. 

Moraal van het verhaal? Ongetwijfeld voel jij je ook weleens een ‘waterdrager’ op het werk. Maar weet dan dat zonder jou de kopmannen kansloos zijn! Zonder waterdragers kan een ploeg, team of bedrijf namelijk nooit de strijd winnen…

Bron: Vincent Jansen